Jednym z głównych problemów polskich przedsiębiorstw jest niski poziom ich innowacyjności mierzony niemal wszystkimi rodzajami wskaźników innowacyjności, jakie stosuje się w literaturze przedmiotu i w polityce innowacyjnej. Niska innowacyjność przedsiębiorstw polskich przekłada się oczywiście na wolniejszy wzrost gospodarczy.

Poziom innowacyjności polskich przedsiębiorstw zdecydowanie odbiega od poziomu charakteryzującego stare kraje unijne, ale też niewiele się różni od większości nowych krajów członkowskich Unii Europejskiej pochodzących z Europy centralnej i południowej. Wskazuje to, iż pokonanie anty-innowacyjnego dziedzictwa gospodarki nakazowo-rozdzielczej w większości postsocjalistycznych krajów jest procesem trudniejszym niż oczekiwano u progu transformacji i że jest procesem długim. Tym bardziej, iż w pierwszym okresie reform (co najmniej do 1997 roku) większość przedsiębiorstw koncentrowała się na dostosowywaniu się do warunków rynkowych i zajęta była tzw. restrukturyzacją defensywną, w której innowacje wykorzystywane były w bardzo ograniczonym zakresie. Począwszy od końca lat 90. zaczęło przybywać przedsiębiorstw wykorzystujących innowacje w walce konkurencyjnej o rynki, jednakże jak na unijne standardy jest ich nadal niewiele.. Równocześnie, choć w Polsce rośnie odsetek osób z wyższym wykształceniem, to w dalszym ciągu jest on dużo niższy niż w większości krajów unijnych. Niekorzystna jest też struktura kształcenia na wyższych uczelniach, ponadto dyskusyjna jest jakość nauczania. A przecież czynnik ludzki jest najważniejszym czynnikiem innowacyjności gospodarki.